Frank Nelwan, in memoriam.

Je beste vrienden zijn de vrienden die je het langst kent, vanaf je schooljaren tot op de dag van vandaag. Dat zijn degenen die wederzijds niet veel woorden nodig hebben. Ze weten van elkaar hoe ze tegen het leven aankeken toen ze jong waren, wat hen bewoog en wat elk in latere jaren heeft meegemaakt.  Dat zijn de beste vrienden. 

Voor mij en Tineke is Frank onze beste en oudste vriend. Ik ken hem zeventig jaar, vanaf 1953, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten op onze middelbare school, Zandvliet.  We volleybalden samen, kregen functies in de leerlingenvereniging, organiseerden wedstrijden en schoolfeesten waar Frank gitaar speelde in een bandje, richtten een volleybalclub op die het best goed deed in de Haagse competitie, en kwamen veel bij elkaar over de vloer, samen met een paar andere vrienden, onder wie Ad Schouten. Bij Frank thuis in de Heemskerkstraat waren we altijd welkom. Franks moeder kon heerlijk koken - Frank heeft dat van niemand vreemd - en Franks vader leerde ons bridgen. Over Indië werd weinig gesproken. Thuis was Nederland. Alleen Eugenie, Franks zusje, was vastbesloten ooit terug te gaan.  

Een paar jaar later ging ik samen met Frank op vakantie met een kleine tent. We zouden liften naar Noorwegen. De eerste beste lift die we kregen was op het Gevers Deynootplein in Scheveningen: twee meisjes reden ons naar Frankfurt. Het was alvast een mooi eind op weg, weliswaar in de verkeerde richting, maar ze waren aardig. Toen ze ons in de buurt van Frankfurt hadden afgezet, hebben we onze plannen maar veranderd. We waren nog maar vijftien en zeventien jaar oud, Italië leek ook aantrekkelijk en wat we onderweg als lifters meemaakten was best spannend.

Die ervaring is me altijd bijgebleven. De reis was belangrijker dan de bestemming.  Frank en ik leerden in de jaren die volgden dat het zinvol kon zijn  om de plannen die je had bij te stellen, bijvoorbeeld de keuze van je studierichting, je beroep of een nieuwe werkkring. Dat hebben we allebei gedaan, meermalen, omdat we wisten dat het ‘t belangrijkste is dat je ’s ochtends vroeg iedere dag opnieuw met plezier uitkijkt naar je werk, dat je gedragen wordt door je familie en een paar goede vrienden hebt om je heen. Dan ben je gelukkig en Frank was gelukkig. Ik heb hem nooit ontevreden gezien, verongelijkt of teleurgesteld. 

Heel gelukkig was Frank ook met Wiky. Tineke en ik zagen hen als een echte twee-eenheid, volledig op elkaar afgestemd, met twee fantastische kinderen, Frank Jr. en Eefje en hun toegewijde partners Cas en Frits. We leefden mee toen Frank en Wiky het als grootouders druk kregen met de kleinkinderen en zagen hoe ze genoten van hun nabijheid. We zagen ook hoe echt thuis de kleinkinderen zich voelden in Park Berkenoord. Eva, Sophia, Hidde en Sara: jullie hebben een fantastische opa en oma. 

En wij, Tineke en ik, twee fantastische vrienden. We waren graag te gast in Pijnacker en Frank en Wiky zaten ook vaak aan tafel bij ons thuis, samen met een paar andere vrienden die we in de loop van de tijd hadden ontmoet, zoals Wim Derksen. Henk Veth en hun partners. We kenden en begrepen elkaar, voerden urenlange gesprekken, die een jaar later verder gingen op het punt waar ze de vorige keer waren geëindigd. Geleidelijk werd de kring kleiner en nu is ook Frank gestorven.

Tineke en ik zijn Frank dankbaar voor zijn vriendschap. Hij leefde met ons mee, ook als we het soms moeilijk hadden. Frank was wijs, je kon op hem bouwen. Hij hechtte aan kwaliteit in de relatie met mensen om hem heen en aan de kwaliteit van het leven. Hij belichaamde kwaliteit.  

Op de overlijdenskaart staat een prachtige tekening die Frank zelf heeft gemaakt: een wijd open landschap met een paar bomen, een molen in de verte, een weg,  een rivier, drie eendjes, een bankje aan de oever, een bootje aangemeerd aan de wal en een paar vogels in de lucht. Alles getekend in slechts een paar lijnen. Het landschap is idyllisch en toch leeg, alsof de tekenaar het heeft verlaten. 

Tineke associeerde het direct met de tekeningen in een animatiefilmpje van Michael Dudok, over een vader die er niet meer is, terwijl zijn dochter telkens opnieuw  teruggaat naar de plek waar zij hem voor het laatst heeft gezien. Na tal van jaren wordt zij beloond met een droom die haar gelukkig maakt. Het verhaal in dat filmpje is anders dan het verhaal van Franks leven. Maar de boodschap is hetzelfde: je bent van ons weggegaan, maar de mensen die van je houden zullen je nooit vergeten.  

 

Uitgesproken bij de crematie van Frank Nelwan

Pijnacker, 14 september 2023